Article

23611

Cześć!
Bez zbędnych wstępów - kolejna część opowiadania.Miłej lektury!

Część pierwsza: http://e-sim.org/article.html?id=23435

______________


rzestąpił próg i zakrztusił się, kiedy zalał go obrzydliwy smród zgnilizny i ścieków. Wąską uliczką przebiegały zapchlone szczury, nad głowami przechodniów gromadziły się stada wielkich much. Każdy deptał wyrzucane na ulicę odpady i szczątki ludzi i zwierząt. W kałużach błota i moczu tarzały się umorusane dzieci razem z psami. Ich zapach, mieszający się z ogólną wonią miejsca, przyprawiał o mdłości. Shyller zatkał nos, kiedy szybkim krokiem przemierzał ulicę. Mijał stare, obdrapane budynki, wybudowane w wielkim ścisku. W większości z nich szary tynk odpadł, odsłaniając wyblakłe cegły. Z dachów zsuwały się kamienne płytki, często raniąc lub zabijając nieszczęsnego przechodnia. Zamiast okien z ścianach wybijano bezkształtne otwory różnych rozmiarów. W części domów brakowało drzwi, natomiast Kilkadziesiąt metrów od swojego domu, w zakamarku pomiędzy dwoma budynkami dostrzegł zwłoki czarno odzianego mężczyzny. Z jego pleców sterczał brudny nóż, dookoła widać było zaschniętą krew. Musiał umrzeć kilka dni temu. Wokół niego roiło się od robactwa i gryzoni. Chłopak podszedł do trupa, i odganiając zwierzęta, zdarł z niego pelerynę. W wewnętrznej kieszeni wyczuł chłód sztyletu. Wyciągnął go i wetknął za pas spodni. Narzucił na siebie zdobyte ubranie i nakrył głowę kapturem. Koniec peleryny ciągnął się za nim po brukowanej ulicy, więc musiał oderwać kilkanaście centymetrów materiału. Postrzępiona krawędź sięgała teraz do jego kostek. Lekkim krokiem przemierzył ulicę, w której panował półmrok, ponieważ kilka metrów nad nimi wysunięte dachy nachodziły na siebie, odcinając większość promieni słońca. Taka sytuacja zwiększała jeszcze duszność i kumulowała smród, nie pozwalając, aby opuścił to miejsce.
Shyller uchylił drzwi jednego z domów i zajrzał do środka. Znajdował się tam jeden śpiący człowiek, mniej więcej jego postury. Był to dom Viggo – chłopaka w jego wieku, najlepszego przyjaciela i towarzysza. Razem chodzili wszędzie, kiedy tylko mieli okazję. Viggo nie miał rodziców. Jego matka zmarła przy porodzie, a ojciec zginął z jego ręki. Chłopak zawsze tłumaczył, że ojciec pierwszy podniósł na niego nóż.
Skryty pod kapturem młodzieniec szerzej otworzył drzwi i zaklął pod nosem, gdy przeraźliwie zaskrzypiały. Szybko przeskoczył próg i stanął tuż nad mężczyzną.
- Wstawaj! – rzekł beznamiętnie, szturchając go stopą. Jego głos był całkowicie niepodobny do wieku – pełen stanowczości i doświadczenia.
Leżący chłopak drgnął i podniósł głowę. Jego szare oczy i ciemna karnacja były przeciwieństwem wyglądu Shyllera. Rozpoznawał go nawet, kiedy krył się w mroku kaptura.
- Szybciej, nie ma czasu! – ponaglił go, gdy ten powoli podnosił się z podłogi.
Po chwili oboje wyszli z domu, zamykając za sobą drzwi. Shyller rzucił towarzyszowi oderwany skrawek peleryny, a ten zasłonił nim twarz, zawiązując go na wysokości nosa.
- Wiesz już, co stało się z Teckim? – zapytał cicho nowy kompan, kiedy zbliżali się do końca ponurej ulicy, zwanej także, nie bez powodu, Ulicą Śmierci.
- Nosisz na twarzy część jego ubrania – westchnął Shyller, który jeszcze raz przypomniał sobie twarz trupa, leżącego w ciemnym zaułku.
- Czyli nie żyje?
- Ktoś zadźgał go kilka dni temu – w głosie Shyllera można było wyczuć nutę smutku. Lubił i szanował Teckiego, ale jego śmierć nie robiła na nim większego wrażenia – obcował z nią na co dzień i przywykł do takich sytuacji. – Nie dożył nawet dwudziestu lat…

___________

Na koniec poproszę tylko o subskrybcje za moją pracę. Dzięki! Do zobaczenia.

Previous article:
Od nowego dla innych... (13 years ago)

Next article:
Od nowego dla innych - część III (13 years ago)