Article

24203

Proszę o SUBY! Zależy mi na zdobyciu medalu Media Mogul.


____________

Oboje zamilkli. Dotarli już do rozwidlenia, gdzie krzyżowały się cztery ulice. Dwoje młodzieńców ruszyło w lewo, kierując się w stronę kłębowiska kupców i kramów. Ta część miasta diametralnie różniła się od ich domu. Aż nieprawdopodobnym wydawało się to, że tuż obok siebie istniały ta różne światy.
Po chwili pochłonął ich kolorowy tłum. Ludzie biegali, krzyczeli i wymachiwali rękami. Shyller i Viggo – jego przyjaciel, prześlizgiwali się pochyleni, starając się zwracać jak najmniej uwagi. Kiedy zbiorowisko nieco się przerzedziło, rozdzielili się i ruszyli w odgałęzienia głównej ulicy. Szukali bogatych straganów nieuważnych kupców, chowając ukradzione drobiazgi do wielu przyszytych do ubrań kieszeni. O określonej godzinie mieli ponownie spotkać się na rynku, przy największej fontannie.
Shyller nie chciał kraść, nie sprawiało mu to żadnej przyjemności. Zmusiła go do tego paskudna sytuacja, jak zresztą do wielu innych, źle postrzeganych przez społeczeństwo czynów. Przeklinał za to wszystko siebie i wszystkich. Nienawidził tego, co robił. Jako jeden z nielicznych na Ulicy Śmierci, nadal nie poddał się otoczeniu i walczył o swoje wyzwolenie z bagna, które od urodzenia było jego domem.
Kradł głównie niezbędną mu żywność – tylko tyle, ile potrzebował, aby przeżyć. Dodatkowo, w tajemnicy zbierał przedmioty potrzebne mu do planowanej ucieczki: trwałą, najprostszą żywność, liny, haki, okrycia chroniące przed chłodem i inne ubrania. Chciał zawsze być przygotowany. Wszystkie swoje zdobycze trzymał pod jedną z kamiennych płyt podłogi jego domu, którą można było wyjąć. Kiedyś wykopał pod nią niewielki dołek, który mógł służyć za skrytkę. Otwierał ją czasem, gdy ojca nie było lub akurat spał, by sprawdzić stan zapasów, lub dodać do niego nowo zdobyte przedmioty.
Dziś, prócz bochenka chleba i kilku owoców, udało mu się zdobyć wełniany, gruby koc, pod którym mógłby przetrwać straszliwe mrozy. Zwinął go ciasno i ukrył pod peleryną. Miejsce, w którym pled wybrzuszył czarny materiał, zasłonił ramieniem, by nikt nie mógł niczego podejrzewać.
Shyller podniósł głowę i spojrzał w niebo. Słońce dotykało już najwyższych budynków w mieście, rzucając na nie długie cienie. Czas wracać, westchnął w duchu. Ruszył przez ulice. Ruch na nich znacznie osłabł, lecz nadal krzątało się tu wielu ludzi. Była to jedna z najtłoczniejszych dzielnic. Pokonywał właśnie ostatni zakręt, dostając się na główną ulicę, kiedy kilkanaście metrów przed sobą zobaczył twarz ojca. Shyller zawrócił natychmiast, bo wolał uniknąć spotkania. Cofnął się kilka metrów i przeskoczył niski murek otaczający jeden z największych domów w okolicy. Lekko i zwinnie przebiegł przez ogród pełen egzotycznych roślin i znalazł się na drugiej ulicy, równoległej do poprzedniej. Kilka kroków później ponownie dotarł do długiego rynku. Nie dostrzegł w tłumie przechodniów, więc ruszył przed siebie. Viggo już na niego czekał. W rękach trzymał kilka pasów suszonego mięsa i kawałek koziego sera. Oboje uśmiechnęli się do siebie i napili się chłodnej wody z fontanny. Potem podzielili się zdobytymi produktami i zjedli bogaty, jak na swoje standardy, obiad. Przez cały czas Shyller starannie ukrywał wełniany koc, trzymany pod pachą. Nawet Viggo nie wiedział o jego planach – nie chciał na razie wcielać w nie nikogo, nawet najlepszego przyjaciela.
Tak stali, oparci o kamienny murek wokoło fontanny i delektowali się posiłkiem i chłodną wodą, która gasiła ich pragnienie. Słońce delikatnie ogrzewało ich twarze. W takich momentach zapominali o problemach i swoim życiu. Wtedy nie
ważne było kim są i co będzie jutro. Takie chwile zdarzały się jednak niezmiernie rzadko.
- To lubię – westchnął Shy. – Czas jednak goni nadzwyczaj szybko. Słońce niemal zaszło.
Faktycznie, różowa łuna rozciągała się na niebie, a promienista tarcza słoneczna wtulała się już w dachy domów miasta – ich miasta.
Jedzenie, które im pozostało, Viggo obiecał zachować na jutro. Rozmawiali jeszcze chwilę, a potem udali się z powrotem do swoich domów. Na ulicach nie było już niemal nikogo –wszędzie panowała błoga cisza. Przed drzwiami domu Viggo pożegnali się. Shyller resztę drogi przebył samotnie, nie spotykając nikogo. Ojciec z pewnością nie wrócił jeszcze do domu, pomyślał chłopak. Nie dostrzegł go, kiedy siedział przy fontannie, a wcześniej zmierzał w głąb rynku. Drzwi nie były zamknięte, więc Shyller wkroczył do izby, zdjął z siebie pelerynę, wymacał dużą szczelinę pomiędzy nierównymi kamieniami i wyciągnął jeden z nich. Z trudem odrzucił go na bok i wepchnął do swojej kryjówki zdobyty dziś koc. Zsunął kamień ponownie do zagłębienia i odszedł. Był zmęczony, piekły go oczy. Usiadł przy ścianie, splótł chłodne dłonie za głową. Nakrył się peleryną Teckiego i odpłynął od ponurego życia, pogrążając się w głębokim, spokojnym śnie.


__________________

Previous article:
Od nowego dla innych... - część II (13 years ago)

Next article:
Dzięki! (13 years ago)