Article

76335

2 - Ogień Uchiha



- Satoru co tak wcześnie robisz w domu? - zapytał Sato nie podnosząc wzroku.
Położył mapę na zakurzonym stoliku i dokładnie przyjrzał się swojemu trzyletniemu synowi. Radość z przybycia syna szybko zamieniła się w złość.
- Co się stało do cholery? - krzyknął ze zdziwieniem do dziecka stojącego w słabym blasku ostatnich promieni słońca wpadających przez uchylone drzwi. Chłopak był cały poplamiony zakrzepniętą już krwią, a jego czarne spodenki były podarte.
- To nic takiego tato, wypadek podczas ćwiczeń - odparł beznamiętnie chłopiec.
- Nie kłam wiesz, że łatwo mogę się dowiedzieć prawdy. To znów ta banda, co ostatnim razem? Mam nadzieję, że tym razem przynajmniej walczyłeś?
Młody ninja nie odpowiedział, pokręcił tylko przecząco głową wpatrując się w zakurzoną podłogę.
- Ilu tym razem?
- Trzech, jakieś osiem może dziesięć lat. Naśmiewali się z naszej rodziny, z ciebie i z mamy tato - odparł cicho, bojąc spojrzeć się na ojca.
Sato podszedł do syna, przykucnął przed nim i spojrzał w jego równie czarne jak włosy, zimne oczy.
- Wiem, że nie chcesz z nimi walczyć bo boisz się kogoś skrzywdzić.
Jednak nasz świat jest okrutny, póki im się nie przeciwstawisz,
będą cie dręczyć dalej i coraz brutalniej.
Do tego jako mój syn masz obowiązek bronić imienia rodziny.
Musisz zyskać szacunek i reputację, dzięki temu w przyszłości będzie ci łatwiej. Dalego następnym razem pokaż czego się nauczyłeś!!! -przytulił chłopca i pchnął w stronę łazienki.
- Idź się lepiej umyć, mama niedługo wraca. Nie wspominaj jej lepiej o tym incydencie i moich wskazówkach. Może nie być tak wyrozumiała jak ja.
- Nic jej nie powiem tato - na twarzy chłopca pojawił się uśmiech.

>>>***<<<<
Kilka dni później

- Zaatakowali go po zajęciach wyjaśniających umiejętności wrogich nam klanów. Zaczepili go w trójkę, starsi o kilka lat, jednak nie wyróżniający się żadnymi nadzwyczajnymi zdolnościami.
Popychali go miedzy sobą, po czym jeden podciął mu nogi a ten padł na kolana. Nie reagowałem, gdyż ot zwykła kolej rzeczy słabi muszą zostać wyeliminowani, w naszym świecie nie ma dla nich miejsca. Jednak zaciekawiło mnie to, że nie starał się przeciwstawić, i nie widziałem na jego twarzy strachu ani przerażenia. Wiec ukryłem się i obserwowałem.

" - Haha nieudacznik jak ojciec.
- Albo jeszcze większy o ile to w ogóle możliwe - wtórował drugi z napastników, trzeci w tym czasie zadawał ofierze bezlitośnie ciosy.
Uderzał pięścią raz za razem, niekiedy kopał z całych sił w żebra.
Chłopiec mimo to nie błagał o litość, nie płakał, pozostawał obojętny.
- Twoja matka powinna zatrudnić się jako sprzątaczka w którejś z rodzin, z jej umiejętnościami długo nie pożyje - zakpił jeden, najwidoczniej przywódca bandy, gdyż pozostała dwójka zgodnie i pośpiesznie wybuchła śmiechem.
- Ojciec miał racje - powiedział cicho bardziej do siebie chłopiec.
- Co tam szemrzesz?
- Mówi, że jego stary mógł mieć w czymś racje - powiedział mu stojący najbliżej chłopca członek bandy, na co wszyscy głośno się zaśmiali.
- Mój ojciec też miał racje, mówiąc, że tacy Uchiha jak wy nie warci są życia - mówiąc to wykonał pół obrót i z całej siły kopnął chłopca w twarz. Ten jednak zablokował cios jedną ręką.
Nim starszy chłopak zdążył przemyśleć swój błąd, poczuł na twarzy gołą stopę niedoszłej ofiary, po chwili krew ze złamanego nosa zaczęła spływać po jego twarzy.
- Tak to powinno wyglądać - pouczyła go malec.
- Załatwić go - krzyknął do kompanów ledwo wydobywając głos, z zalanego ciepłą krwią gardła.
Obaj jednocześnie ruszyli na młodego Uchihe dobywając po jednym kunai'u.
- Katon: Gōkakyū no Jutsu.
W stronę napastników pomknęła kula ognia wielkości użytkownika techniki. Kula minimalnie chybiła celu, przelatując między dwoma atakującymi ninja, po czym eksplodowała dosięgając wszystkich trzech członków bandy. Po chwili ogień znikł całkowicie pozostał tylko spory krater. Trzech wyrostków leżało z niezagrażającymi życiu poparzeniami, lecz dotkliwie dających o sobie znać pulsującym bólem. Nie zwracając uwagi na leżących i cicho łkających podrostków, ich ofiara obróciła się na pięcie i poszła w swoją stronę. "

- To wszystko co widziałeś synu? Jak on wyglądał, ten dzieciak?
- był mniej więcej w moim wieku, miał czarne włosy sięgające ramion i oczy zimne czarne oczy. Ubrany w czarne krótkie spodnie, nic po za tym. Na klatce piersiowej miał wiele paskudnych blizn.
Co najdziwniejsze chodził boso.
- wygląda na to, że mówimy o synu Satoru z tego co pamiętam ma na imię Sato. Raczej się nie mylę to ich metody treningu. Kto by pomyślał że doczeka się tak utalentowanego potomka. Tak duża kula ognia i to w takim wieku. Jak oceniasz jego umiejętności?
- co najmniej nieprzeciętne, jego moc jest prawie równa mojej. Ma zimne straszne oczy, jednak nie chciał ich dotkliwie zranić, ciekawy
z niego ninja - odparł.
- zobaczymy co z tego wyniknie, na razie go obserwuj Yuko. Może warto się z nim zaprzyjaźnić, pomyśl o tym. A teraz chodź synu, musisz ciężko trenować. Nie chcesz chyba, żeby ktoś pracujący więcej cie pokonał.
Chłopiec kiwnął tylko ochoczo głową sprawdził czy ma kompletne uzbrojenie i ruszył za ojcem na arenę.

KONIEC.CDN!!!



Moje opowiadanie osadzone w uniwersum mangi Naruto. miłej lektury pozdrawiam

Previous article:
Nadzieja Uchiha część 1 (12 years ago)