Article

114775

Nice pişmanlığın, kederin ve hatıranın bölük pörçük bıraktığı bu şehre yeniden geldiğimde, her şey biraz daha farklıydı. Görünüşü çarpıtan ve insanları eğlendiren aynalardan bakıyor gibiydim dünyaya. Cebimde bol keseden harcayacağım bir deste para, dilimin gerisinde zincirlediğim özürler vardı ve yalnızdım.
Havaalanından çıkar çıkmaz gecenin mayışmış sıcağı yüzüme vurdu. Tüylerim ürperdi ani bir tutkuyla, viyadüklerin altında esen rüzgarlar, karanlıkta şişen iltihap ve anason kokan meyhanelerin dumanlarıyla çarpıldı zihnim. Korkuların, umutların ve kırık dökük düşüncelerin yüklendiği mayışmış sıcak, gözlerimde ısındı; bir şehrin tüm rüyası önüme serilmişti işte.
O'nun şehriydi bu. Hastalıklı beyaz teninin serildiği ve gözyaşlarıyla akan makyajın karanlığı yarattığı sahte gecelerin şehri… kırık umutların, takma kirpik gibi açılıp kapandığı sessizliğin sokakları ve O, benden artık sayılı kilometreler kadar uzakta sadece.
Gecenin geç bir saati, telefonun şarjı az, arayacağım ya da beni arayacak kimsem yok. Havaalanı, bir kamu kurumunun ruhtan yoksun bomboş süslemeleri kadar yalnız ve ortalık ıssız. Tarımsal insanın kesip biçtiği tepelerin ardında uzanan otoban, endüstriyel semtler ve sonra denize dökülmek için çırpınan bir nehrin azgınlığıyla kararan, yer yer pembeleşen, yer yer ıssızlaşan şehir.
Bir taksiye atladım. Şöför epey aksi ve geveze bir adamdı, bir de çekik gözlü. Tam bir garibana daha denk geldiğini ve nereye gitmek istediğimi sordu. Oteli tarif ettim ve karamsarlık dolu bir nida kopardı. Gitmek üzere olduğum yerin Çingene çalsın, Kürt oynasın kıvamında olduğunu, orada uyursam, sabaha götdeliğimin sağlam kalacağının garantisinin bile olmadığını söyledi. Oysa ki daha kötü yerler görmüşlüğüm vardı da, hiç bahsetmek istemiyordum.
Biraz muhabbetin ardından, adam bana ısındı. Bu sırada camlardan şehri izliyordum. Bakımsız fakat asil bir görünüm. Bana istemsizce rakıyı çağrıştırıyor. Yollar, caddeler, şehrin ışıkları, kanalizasyonlarda yaşayan bir cücenin camdan kalbi kadar kırık ve şehir hırıltılı bir sigara dumanıyla boğulmuş gibi. Büyülenmiştim. Bu şehrin götdeliğinde; yeraltında, karanlık sokaklarında ne tür dramların dönüyor olabileceğini kestirmeye çalışıyordum. Zihnim kuruntularla doluyken, şöför mubabbete pek hevesliydi. Ben de ısınıyordum adama yavaş yavaş. Fakat şehrin büyüsü gittikçe bozuluyordu.
Uykuda olan ucubeler hâlâ ayaktaydı sonuçta. Ucubelerin gezindiği bu caddelerde ve sokaklarda yalnız bir kızın yürüdüğünü düşünüyordum. Kırmızı ışıkta, hemen yanımızda bekleyen orospu çocuklarının arabadan ona laf attığını kuruyordum kafamda ve içim histerik bir öfkeyle yanıyordu. Safra kusarmış gibi bir his bu.
Şöför neden sonra otelin yerini buldu, adama sağlam bir miktar para verip ilk geceden, nakit rezervimde ufak çaplı bir delik açtım.
Otelin dikildiği sokakta gün başlamıştı bile ya da hiç bitmemişti, belki de orada gün denen bir şey hiç olmamıştı. Sokak arasında, inşaat vardı. Patırtılarla birlikte, havaya bir umutsuzluk kokusu saçılıyordu. Müşterisiyle birlikte giden bir travesti gördüm; bana gülümsedi. Gerçek bir puan kaybı.
Odama yerleştiğimde, huzurdan yoksundum hâlâ. Geceyi, ucubelerini, şehrin karanlık sokaklarındaki gölgeleri hayal ediyordum.
Saat çok geçti, bense uyumamakta ısrarcıydım. Sigaram yoktu ve ciğerlerim sağlıklı kalmaktan hoşnut değildi. Uyku, beni tavlamaya çalışıyordu. Koynunda kabuslar vardı ve ben bunu biliyordum. Bana geceden doldurduğu bir kupa sunarken kaçtım. (?) Yelkovan bana bir çelme taktı ve saniyelerin içine yuvarlandım. Gözlerimi açtığımda kendimi bulduğum yer, karanlık bir sokak arasıydı. Üstüm başım toz içinde yürüyordum; kiri, hisi, paslı geceyi ve iniltileri yok sayarak. En asil adam, yırtık yırtık dolaşandı nasıl olsa.
Korkuyla dolu sokaklarda yürüdüm. Sokaklardaki korku belki benden ibaretti ya da sadece bu, tenimin altında kıvrılan bir histi. Karşıdan tekinsiz bir grup eleman yaklaşıyordu, “şşştt... hoop... birader". Elimi cebime sokuyordum yavaşça; hâlâ orada ve sevdiğimin elleri kadar soğuktu. Güven bir yalan gibi yayıldı içime ve O’nu, O kızın ellerini hayal ettiğim gibi kavradım. Fakat hamle yapmama gerek kalmadı, bacaklarım koşmaya başlamıştı bile. Karanlığa karışmıştım nihayet. Bir köşede, yalnız bir kız görünceye değin koştum.
Çok zayıf, hırpalanmış ve sevdiğime, O'na çok benziyordu. Anılarıma düşürdüğü cılız gölgesi kadar zarif ve yalnızdı. O'na uzandım. Gerçek bir haz bu. Karanlıkla sevişmek kadar ürkütücü, gecenin koynuna düşmek kadar pis. İncecik bacakları kıvrıldı, kansızlıktan iyice rengi solmuş yüzü ani bir sevinçle ışıldadı. Narin dudakları ve küstah bir ünlem gibi dikilen burnu gülümsemek için buruştu ve gözleri... beni en çok tüketen şey gözleriydi; sert ve duygu yüklü bir çift kadeh, gözlerimle tokuştular ve şehrin gecesini onun gözlerinden yudumladım. Yalnızlık, babasızlık, acizlik, korku... Tadı gittikçe başımı döndürüyor ve ellerine sarıldım, uyandığımda ellerim tatsız bir yumruk olmuş, boğazımda yutkunmakla geçmeyecek bir düğüm vardı. Sabahın tatlı yorgunluğu bir yel halinde pencereden içeri dolup perdelerle oynaşırken, bana yazdığı son mektubu açtım. Içinden bir not ve düğüm halinde bir tutam saç çıktı. Bir de üstünde isminin yazılı olduğu mermi, "içine çektiğin ve aklından geçirdiğin son şey ben olacağım."

Üç gün sonra gazeteler bir dizi cinayet ve bir otel odasındaki intiharın sırrını yazıyor olacaktı.


Previous article:
[KANITLAR] Biz Şaka Yapmıyorduk... (8 years ago)

Next article:
Tr'deki Son Durumlar Üzerine [Derin Hislerle Dolu Bir Makale] (8 years ago)